Voor zij die ons verhaal nog niet kennen en zich afvragen waarom we eigenlijk naar het buitenland verhuizen, even duiden hoe het allemaal begon.

Toen Stijn zijn studies Industrieel ingenieur aan het afronden was, ontstond een gezonde interesse in het domein van het baggeren.
Van die wereld kon hij voor het eerst proeven in 2009, toen hij stage liep bij een Belgische baggerfirma in Sydney. Die smaak beviel hem wel.
Tijdens zijn latere studies Burgerlijk ingenieur werd er verder ge(master)proefd over baggerschepen en baggerpluimen. Daarna werd werken voor een baggeraar een logische keuze, waar ik van bij het begin volledig achter stond.
Dan toch nog even een lichte twijfel. Zou zich specialiseren in dat baggeren wel opportuun zijn? Stel dat hij na een aantal jaar zou willen terugkeren naar de civiele bouwwereld, zou dat wel nog lukken?
Gedaan met aarzelen… Hij mocht deze unieke werkervaring niet laten schieten, hij moest zijn droom nastreven.
Werken in het buitenland, keihard gedurende twee maand aan een stuk. Daarna een maand verdiende vakantie.
Klinkt zalig.
Dat was het ook, vooral dan voor hem.
Ja hoor, ik wist op voorhand wel waar we aan begonnen. Een Living Apart Together relatie (het dieptepunt) gevolgd door een paar weken 24/24u samenzijn (het hoogtepunt).
Om bipolair van te worden.

Vier jaar lang. Acht maand per jaar een halve wereldbol van elkaar verwijderd.
Een puike prestatie als je het mij vraagt.
Pluim voor hem. Een gans kieken voor mezelf.
Nu is het genoeg geweest, het mag afgelopen zijn.
Niet met dat baggeren.
Niet met het buitenland.
En al zeker niet met ons – ondertussen al een half jaar gelukkig getrouwd.
Wel met die LAT relatie.
Dat gooien we overboord.