Altijd opnieuw dezelfde vraag.
En terecht natuurlijk.
Mocht er iemand aan mij vertellen dat ze haar werk opzegt, huis verhuurt en expat -echtgenoot achterna gaat, dan zou ik ongetwijfeld dezelfde vraag stellen.
“En wat ga je daar dan doen?”

Eerlijk?
Geen flauw idee.

“Ga je ook voor de baggerfirma werken?”
Neen. Ik ben geen ingenieur, noch boekhouder. Ik ken niets van schepen, noch van kranen, pijpleidingen of dumpers. Ik heb ook geen ambities poetsvrouw te worden. Eigenlijk wordt mijn aanwezigheid voor de firma geen echte aanwinst. Behalve als ze mijn aangenaam gezelschap bij een company dinner meetellen ;-). Troost aan mezelf, ik  zal op zijn minst toch één bijdrage leveren, namelijk een spectaculaire stijging van het vrouw-man ratio.

“Ga je dan werk zoeken in het land waar je naartoe gaat?”
Zoeken, ja, dat zal ik zeker doen. Ik ben ten slotte nog een paar decennia te jong om te pensioneren. Vinden, dat zal een ander paar mouwen zijn.
Het hangt er eerst en vooral van af waar ze ons naartoe zenden.
Een Europese havenstad zoals Hamburg, een westerse metropool op een ander continent zoals Hong Kong, Tjakamaka zoals Nigeria of het hol van Pluto zoals Sabetta in Siberië?
Ze baggeren zowaar overal. Dus alles is mogelijk.
Maar ik ben niet naïef, niet overal zal ik kunnen of zelfs mogen werken.

“Zal ik daar dan een job volgens diploma kunnen uitoefenen?”
Wel… mocht ik de klok kunnen terugdraaien en een studierichting gekozen hebben dat “nuttig” zou zijn voor dit avontuur… dan zou verpleegkunde of vertaler-tolk een toch strakker plan geweest zijn. Of loodgieter of elektricien, die kunnen zich echt overal nuttig maken. Als je natuurlijk zoals in mijn geval socioloog/gezondheidsvoorlichter bent, dan wordt het al een pak lastiger. Alleen de benaming op zich zegt al genoeg.
Ten tweede hangt ook alles af van hoe lang we ergens zullen verblijven. Er zijn momenteel meer kleine projecten dan grote mastodonten zoals het Panamakanaal, tweede Suez,… Het is dus niet onwaarschijnlijk dat we om de paar maand van locatie veranderen. Dit maakt het weer moeilijker om mij ergens echt te settelen.
Vrijwilligerswerk lijkt me dan de meest voor de hand liggende optie. Natuurlijk een ruim begrip, waarvoor ik dan een concrete invulling zal moeten zoeken. Al dat zoeken!

In mijn hoofd verschijnen er alvast een paar zotte, potentiële, maar ook minder plausibele scenario’s. Die hou ik nog even voor mezelf :-).
Ik wacht af en maak geen plannen. Eigenlijk geheel tegen mijn natuur, maar ik maak me er niet druk om. Dat heeft geen zin. We zien wel.