Drie dagen. Zolang deed ik erover. Het was vrijdagmiddag. Klaar om het weekend in te zetten. Gedaan met panikeren. Gedaan met dat zware gevoel in die lege maag. Gedaan met dikke tranen laten. Van bij het uitspreken van het woord heimwee. Van bij de gedachte dat ik én werkloos én thuisloos werd. Van bij visualiseren dat het familie- en vriendenhoofdstuk helemaal afgesloten was. Niet eenvoudig. Mijn sociaal opvangnet van de afgelopen vier jaar. Zonder hen zou ik zeker verdrinken. Toch proberen sterk te houden. Veel info doorspelen naar België. Via FB en Whatsapp. Over het appartement, de buurt en de collega’s. Nog even face to face communicatie mijden. Anders heb je weer die vervelende bolle waterbellen. Mascara die uitloopt. Niemand staat met pandaogen.

Expatten voor dummy’s. Had ik helaas niet in mijn bezit. Denk zelfs niet dat het überhaupt bestaat. Hoofdstuk 1: de eerste dagen. Kan er nu wel een gans boek over schrijven. Aan de lijve ondervonden. Eindconclusie: je wereld staat een paar dagen op zijn kop. En ja, dat is volkomen normaal.

Wat hielp mij terug 180° te draaien? Erover babbelen  (ben ik goed in) tegen iemand* die alles helpt plaatsen en relativeren. Afrika. Klopt, maar we wonen in de consulatenbuurt, waarschijnlijk in de beste building van de stad. We wonen er met drie getrouwde koppels die in hetzelfde schuitje zitten. Toevallig zelfs twee heel sympathieke madammen. Zij willen ook niet zomaar aan de haard blijven plakken. Goeie goedkope restaurantjes in de omliggende straten. Thias, Italiaans, Portugees, Braziliaans, Indisch. Buurtwinkeltjes met Delhaizeproducten. Met het hele gamma van Alpro. Ne Spar, die eerder lijkt op ne Auchan. Niet zo’n gigantische verandering dus.

Oké, op straat spreken mensen je voortdurend aan, maar het is er niet onveilig. Als je geen interesse toont, laten ze je met rust. Op de hoofdwegen blijven en niet alleen in het donker op straat. Oké, ik heb geen wagen en er is geen openbaar vervoer. Niet van plan om met hubby’s automatiek averechts te rijden tussen de corrupte flikken. Gelukkig zijn er Txopela’s, de Mozambicaanse tuk-tuks, die je voor geen geld overal rondvoeren. Oké, ik heb geen betaalde job. Toch kom ik uren op een dag te kort. No worries, die worden allemaal netjes nuttig besteed. Mijn nieuwe expatleven. Na drie dagen aarzelen, klaar om er in te duiken. Met goesting!

*special thanks to Michèle & hubby ❤