De Booking.com-app laat weten dat onze reis naar Zuid-Afrika “nog maar 7 dagen” is. Ons eerste avontuur zit er al bijna op. Wonen in Mozambique, 13.110 km van Roeselare verwijderd. Opstaan met het geschreeuw van de presidentiële pauwen, want die wonen hier vlak om de hoek. Afrikaanse mini-banaantjes als onbijt. “Good Morning Mrs. Elise” in 16 verschillende accenten Engels. Ie-de-re dag buiten lunchen. Op die paar dagen na, toen het eens onder de 25° ging. Tjoolen in het stof om in de Portugese les te geraken. Uit eten met de collega’s of de wekelijkse herhaling van verse guacamole of zelfgemaakte wraps. Nu er eindelijk een ritme in zit, is het tijd om afscheid te nemen. Van the 1st of December is the new 1st of July. Van ‘s morgens nog wat verder te dutten aan het zwembad. Van de koffie’s met zeezicht en aangenaam gezelschap van Michèle, expatwife in crime. Van de weekendjes vlug eens naar Krugerpark. Van tijd doorbrengen met collega’s op piratenboten, aan lange restauranttafels of op kelderfeestjes met hoog scoutsfuifgehalte. Gelukkig ook van insmeren met DEET, gonzende autoalarmen, simkaartproblemen van de crew oplossen, elektrische stormen en het gebrek aan anonimiteit op straat.

Nog steeds geen seconde spijt van de keuze voor dit expatleven. Wonen op een plaats waar je misschien anders nooit zou komen. Niet te hoeven settelen, maar toch lang genoeg verblijven om er je thuis te voelen.