Plots ging het zeer snel. Verlof! Negen mei beslist, de tiende mei al de vlieger op. Kwestie van geen tijd te verliezen, ‘t leven is voor de rappe. Tot het weekend van 17 juni vertoeven we dicht bij het thuisfront. Nooit gedacht blij te zijn om na vier maanden opnieuw een lange broek en trui aan te trekken. Allé, voor eventjes dan toch. Na een paar dagen onder de twintig graden verlang ik alweer naar die tropische hitte. Het froezelhaar en het gezweet neem ik er met veel plezier terug bij. Of we terug naar Singapore gaan, is maar weer de hamvraag. Eerst genieten van vijf weken couleur local. Geen verre exotische reizen, maar een paar kortere tripjes op het Europese grondgebied. Omdat we het dan toch al gewoon zijn, worden die last-minute geboekt.
Vier dagen naar de woeste wouden in Luxemburg, de Mullerthal trail bewandelen. Een hele uitdaging gezien die meer verticaal dan horizontaal verliep. Dankzij de elf blaren, twee blauwe teennagels en drie dagen spierpijn kunnen we er nog steeds van nagenieten. Afwisselen met een paar dagen Roeselaarse rust en inhalen van deugddoende familietijd. Als kers op de taart dan toch aanwezig kunnen zijn op het huwelijksfeest van het jaar, met de vrinden (fonetisch geschreven) van de bende van de zondag. Meer dan geslaagd en al terug klaarlichte dag tegen dat we naar huis reden. De verloren nachtrust zal ingehaald worden met siësta’s in Valencia. Vier dagen aan de Spaanse costa brava, blanca of wat het ook mag zijn, voor een snuifje cultuur en architectuur. Dat hopen we toch, want gisteren geboekt, nog geen reisgids aangeschaft en eigenlijk geen flauw benul van wat er te beleven valt. Heel benieuwd! Met de partyplane van Vueling tegen middernacht op de bestemming, ’t leven is nog steeds voor de rappe. ¡Hasta luego!