Sinds ik in het expatavontuur ben gerold, zijn we nog geen enkele keer 24 uur van elkaar gescheiden geweest. Tijd om hier verandering in te brengen! Een weekje elk zijn eigen weg uit gaan, eens zien of we het nog kunnen. Voor hem een vijfdaagse opleiding in Luxemburg, gevolgd door een weekend ventekamp van de oudscouts in Merkenvelde, aka Drekkevelde (gelukkig heeft het al een tijdje niet meer geregend). Alhoewel we sinds het begin van het verlof zélfs in België nog bijna geen enkele dag mottig weer hadden, ontvluchtten de vrouwelijke leden van de Gadeyne-clan intussen toch het Roeselaarse grondgebied richting het zuiden. Mede doordat het de goedkoopste vluchten waren, onze interesse voornamelijk uitging naar zon & zee en het in Italië toch o-ve-ral lekker eten is, spendeerden we vier dagen in Bari, hoofdstad van de zuidelijke provincie Puglia. Echt, nog nooit van die stad gehoord, maar hé, voor de dolce farniente- ervaring zit je gelijk waar in Italië wel goed zeker?
Bè-ja! Afgezien van een toertje in het oude stadscentrum, en dat was dan eigenlijk maar in functie van onze queeste naar een gezellige trattoria, lag de nadruk duidelijk op lezen in de zon met de nodige afkoeling in het zwembad en vooral zalig niets doen. Het enige wat we echt wilden zien, was het graf van Sinterklaas. Ik weet niet wat die Nederlanders met gans dat pieten-debat hebben, maar ze moeten eens een kijkje komen nemen naar de afgebeelde Sint en dan kunnen ze terug een nieuw discours starten. Laten we zeggen dat hij waarschijnlijk ook een zonneklopper was. Voor de rest beantwoordde Bari aan het stereotype beeld dat je bij Zuid-Italië voor ogen hebt en dit voornamelijk dankzij haar alom presente inwoners. Luidruchtige maar charmante Italianen, nooit gehaast, behalve in het verkeer, geen stress, behalve dan tijdens de match van Juventus tegen Real Madrid (helaas zonder goede afloop) en nog steeds de verhevenheid uitstralend zoals ten tijde van het Romeinse Rijk. Nee, jullie hoeven geen Engels te spreken, iedereen begrijpt toch Italiaans. Ja, jullie mannen mogen gerust in mini-speedo’s zonnen, zelfs al zijn het niet allemaal adonissen. Oké, op één vlak mogen ze zich terecht heer en meester noemen, op culinair vlak krijgen ze de ereplaats. Geen idee hoe ze het doen, maar zelfs met enkele simpele ingrediënten kunnen die Italianen écht verdomd lekker eten maken.