Op de vraag of Singapore veel veranderd is in onze vijf maand afwezigheid, kon ik op voorhand al “nee hoor, noppes niemendalle” antwoorden. Ideaal, want het zorgt meteen voor een thuis-gevoel, iets wat ik nu wel hard kan gebruiken. Even snel als dat ons boontje groeit, stijgt het verlangen naar een echte thuis. Nestdrang, zoals de infoboeken voor de mommy’s-to-be het zo schoon kunnen verwoorden.
Straf hoe je op een paar maand tijd een land zo door en door kunt kennen. Oke-lah, Singapore is precies niet zó groot, maar toch. De MRT nemen zonder te hoeven spieken op het metroplan. Perfect de kortste weg kunt dicteren aan de taxichauffeurs (met kotszakje bij de hand, ja, ze pompen hier nog steeds op het gaspedaal). Je in de food courts doelgericht naar die eetstalletjes begeven, waarvan je op voorhand al beslist hebt wat je zal bestellen. Hallo wekelijkse groene Thaise curry en kadai vegetable met plain naan. De grote Tiger pils wordt nu wel tijdelijk ingewisseld voor een verse lime juice, dat is nieuw, maar valt ook best te pruimen. Weten waar je de vrije weekends kunt spenderen in de natuur zonder een reisgids te moeten raadplegen. De zondagmiddag afsluiten met een double chocolate black-out cake van P.S. Café, één stuk om te delen, want herinnert je nog levendig welke gigantische portie dat wel was. Letterlijk een bommeke. Zonder moeite helemaal terug ingeburgerd.
Wat nu wel echt opvalt, is welk een multicultureel publiek Singapore aantrekt. Arabieren, Indiërs, Europeanen, Aussies, Chinezen,… gaan hier allemaal door dezelfde deur. Men verblijft hier voor het werk, medisch toerisme of voor het plezier. ’s Morgens aan het ontbijtbuffet is vrijwel ieder stukje van de continententaart vertegenwoordigd, enkel Latijns-Amerika ontbreekt meestal. Hiervoor nog geen verklaring gevonden, maar veel langer hoef ik er eigenlijk niet over na te denken. Na enkele weken Singapore verlaten we het Aziatische continent, want onze volgende bestemming is gekend.
Ja hoor, het is eindelijk zover. Tijd om te settelen! For real! Milaan, onze vaste woonplaats voor anderhalf à twee jaar. Geloof je me niet? Verstaanbaar, we moesten zelf even in de ogen wrijven. De timing is perfect, ruim drie maanden de tijd om een echte thuis voor ons boontje te creëren en Italiaans te leren. Kwestie van de gynaecoloog te verstaan als hij zegt van wel of net niet te persen ;-). Nu eerst nog een midweek Normandië plus een laatste weekend Roeselare op de agenda en daarna met heel ons hebben en houden richting la bella Italia voor la dolce vita!