Voor de eerste keer op vakantie in Roeselare zonder dat we al onze kleren hoeven mee te sleuren, zonder dat we ons zorgen moeten maken over waar we erna naartoe moeten, zonder dat we de vraag ‘Wanneer we terug weggaan?’, wel willen, maar simpelweg niet kunnen beantwoorden. Een trolley handbagage, enkele kerstcadeaus en een paar sappige Milaananekdotes. Meer dan dat namen we niet mee.

Voor de laatste keer op vakantie in Roeselare met z’n tweetjes. Kerstdiners met familie, kerstdrinks met de bende en kerstkilo’s & kerstkaters uitzweten aan de Belgische kust. Plus een geplunderde bankrekening, voornamelijk wegens massale investering in te schattige baby-outfits. Meer moest dat niet zijn. Milaan mag dan wel de modehoofdstad van de wereld zijn, qua kinderkledij slaan ze de bal toch wel behoorlijk mis. Truitjes met geborduurde kraagjes, fluwelen kleedjes en mutsjes weggelopen uit de jaren 50. Helemaal niet mijn ding. Van al de reeds ondernomen zoektochten in Milaan, blijkt deze toch wel de moeilijkste te zijn.

Wat dan weer helemaal easy peasy te vinden is, zijn leuke plekjes om iets te gaan drinken. Pluspunt numero uno, de Milanese bars zijn een hele dag open. Moest je dat wensen, kan je van bij het ontbijt tot de late uurtjes Spritzkes drinken. Ook mooi meegenomen, is dat je zelfs de tijd niet hoeft te nemen om je jas uit te doen noch om je neer te zetten. Italianen nuttigen hun drankjes en zelfs maaltijden gewoon rechtopstaand. ’t Loopt hier geen dik volk rond, ’t zijn letterlijk deurejagers. En recht voor de raap. Het begroeten van een random zwangere vrouw gaat hier als volgt: eerst wijzen ze naar je buik en zeggen ze ‘auguri’ (= ‘proficiat’, niet ‘dikzak’ of zo, bedankt aan schone zus Floor voor de rechtzetting, vanaf nu zeg ik dus ‘grazie’ in plaats van boos te kijken); daarna volgt de vraag of het mannelijk of vrouwelijk is (ja, ik draag vooraan, maar het is een meisje en nee, er zitten er geen twee in); ten slotte de onvermijdelijke vraag naar de naam. Ja, heel vreemd, maar wij Belgen zijn een uitzondering door het geheimhouden van de naam tot na de geboorte. Alle, dus in de meeste landen is het enkel wachten of er dotje dan wel een trol tevoorschijn zal komen :-).

Nog 60 dagen. Nu ga ik het land niet meer uit, doe ik geen vervelende steunkousen meer aan en ga ik geen Ryanair stewards meer gerust stellen dat het niet voor vandaag zal zijn. ’t Zal een 100% Italiaans boontje worden, van creatie tot en met de aflevering. Nu helemaal klaar voor een verlengd weekend op het gemak, eindelijk de tijd nemen om onze nieuwe thuisstad eens deftig te leren kennen. 2017 in schoonheid afsluiten met Italiaanse lekkernijen en nieuwe vrienden. Laat 2018 gerust onze wereld op z’n kop zetten, we zien het volledig zitten.