Probeer eens een paar woorden neer te pennen over wat je dagdagelijks bezig houdt, zonder het te hebben over hetgeen dat eigenlijk je hele leven lijkt te overheersen. Een beetje zoals Zeg Eens Euh. Niet euh gemakkelijk! Nooit gedacht dat alles, maar dan ook álles in het teken zou staan van dat 2,5 kg wegend wrikkelgatje in mijn buik.
“Jezelf niet wegtoveren en je leven niet reduceren tot het bestaan van een baby-broedmachine he”. Neen, dat was het plan niet. Nooit zou ik me hoofdzakelijk bezig houden met het zwanger-zijn. Helaas, een mislukt voornemen. Het valt immers geen seconde te negeren. Hyperactieve dag- en nachtelijke duwkes en wavebewegingen “waar zijn die handjes”, leidend tot een paniekerige blaas (élk uur opstaan) en resterende schade aan mijn slokdarm (Gaviscon, mijn beste vriend). Hormonen die je plots Mommy Bear maken “ze moeten zich niet moeien”, met buitenproportionele woede-opflakkeringen en onverklaarbare blèètmomentjes. Immer dikker wordende walvisbuik en olifantenbenen, in pinguin-waggelpas vooruit. Schoenen dichtknopen, uit de zetel rechtkomen en je benen epileren, plots een heel avontuur. ’s Avonds geen fles wijn delen (de één zijn dood is de ander zijn brood en ik hoor hem niet klagen), lastige vragen stellen “C’ è pastorizzato, bene lavato, cotto, senza uova crude, senza alcool?” en lomp wezen (tegen sluikstorten, maar dat papiertje laat ik nu gewoon even liggen).

Eerlijk? Eigenlijk vind ik dat overheersend gevoel helemaal zo erg nog niet. De voorbereiding op boontjes komst, hoe stressvol het ook is in een gans nieuwe thuisstad, blijkt zelfs verrassend leuk. De arrive and quickly adapt skills, die we het voorbije anderhalfjaar meer dan eens nodig hadden, komen goed van pas. Op slechts enkele weken tijd staan we van nergens – zelfs niet wetende in welk land ik zou bevallen – naar volledig klaar voor haar komst. Allé, het praktische aspect dan toch. Kinderkamer check, Ospedale Buzzi e ostetrica check, corso preparto check. Enkel nog eens met de auto het centrum van Milaan doorkruisen om te zien hoe we nu feitelijk in dat ziekenhuis moeten geraken. Niet van plan om met volledige ontsluiting en contracties de metro te nemen (alhoewel het zo waarschijnlijk wel sneller gaat).

Mentaal kan je jou wel proberen voor te bereiden, maar je kunt toch niet echt inschatten wat er op je af zal komen. Gelukkig staan we er niet alleen voor. Merci aan het mamaforum via Whatsapp, de expat preggies Elena, Malavika & Marina (Spanje, VS en Brazilië rappresentato qui a Milano) en onze Doula Tallulah in opleiding (geen spirituele shizzle voor mij, maar ze vroeg het zo lief 🙂 of ik haar testcase wou zijn).

En voor er paniek heerst, neen, ik ben niet van plan een echte mama-blogger te worden. Geen tweewekelijkse update over borstvoeding, vuile pampers en huiluurtjes. Helaas, het onderwerp helemaal laten vallen, gaat wel niet. Dan komt er gewoonweg geen letter op papier te staan en is het Elises blanco valise. Nog 5 weken te gaan!