Mámma. Op z’n Italiaans. Zo werd ik een week lang aangesproken in Ospedale dei Bambini Buzzi. Geen signora, geen donna belga, geen Elise, neen, op de kraamafdeling ben je gewoon mamma.
“Brava mamma”! Omdat je de eerste dag met grote moeite 10 ml colostrum afgekolven hebt. Zelf vond ik het geen noemenswaardige prestatie (is dat alles?!) en het bruin-gele sopje zag er ook echt niet lekker uit. Of omdat, toen ze eindelijk uit de couveuse mocht, je haar na twee uur opnieuw moest afgeven voor een hele nacht onder de lamp, zonder hier een drama van te maken. Pokerface, en wachten totdat de kamerdeur terug dicht ging. Of omdat je bij het verversen van de tweede luier helemaal ondergescheten werd. Mijn eerste en helaas niet enige ervaring met een spuitluier. En dan beseffen dat je wel nog verse kleren hebt voor háár, maar niet meer voor jezelf.
In het moederhuis ken je als mamma maar beter geen gêne. Privacy? Neen, daar heb je geen recht meer op. Zelfs niet als je op het toilet zit. Als ze je moeten spreken in verband met de baby, moet je maar beschikbaar zijn, 24 op 24 uur. Je lichaam? Volledig gedepersonaliseerd. De zeven toeschouwers in de bevallingskamer (’t was een kalme avond, ze hadden niks anders te doen) waren slechts het begin. Ja, de hele afdelingsequipe heeft wel één of ander lichaamsdeel geobserveerd, besproken of vastgepakt.
Hé, maar buiten het feit dat alles zo onverwacht te vroeg begon en ik een hele week echt slecht gegeten heb (ja, zelf in Italië is ziekenhuiskost niet te vreten, maar zo wel een aantal zwangerschapskilo’s in 1-2-3 kwijt), was het hele bevallings- en kraamdagenverhaal a walk in the park. Er werd supergoed voor ons gezorgd en Missy haantje-de-voorste kreeg na zes nachten al haar ontslag.
Als je dacht dat Italianen zot waren van zwangere vrouwen, dan heb je nog niet gezien hoe crazy ze worden bij het zien van een bambina. “Ooo, che piccola, che bravissima, che bellissima”. Ze zijn niet verlegen om expliciet de inhoud van de kinderwagen te inspecteren, of ongevraagd (borstvoedings-) advies te verlenen (gecombineerd met horrorverhalen over dochters en schoondochters met bloedende tepelkloven en erger). Ook vinden ze het helemaal geen moeite om hun plaats in de wachtrij af te staan of desnoods het hele restaurant voor jouw klein hummeltje te reorganiseren. Zij houden van baby’s en daar hou ik van :-).
Vier weken Alixe en mede dankzij de raad&daad van de overgevlogen familie beginnen we een routine te vinden in al dat eat poop sleep and repeat :-).