A we mor leut’èn. En daarvoor moeten we niet ver rijden. Het schone landelijke Dadizele was al ver genoeg. “Deizel” staat gekend, voor onder andere zij die in het Roeselaarse Klein Seminarie zaten, als het betere bedevaartsoord; maar ook als het dorp waar je een konijntje of cavia kan adopteren bij Duponzoo en heel heel heel lang geleden ging je er voor te slèren met juttejakken in het in 2012 met de grond gelijk gemaakte Dadipark.
Met gemiddeld 37 scoutsdames (dit jaar laat ik de leeftijdsrange achterwege) hebben we het CJT domein De Touwladder gedurende ’t laatste weekend van augustus ingepalmd. Voor vele van ’t onderwijs, chance dat er nog een extra weekske vakantie na kwam. De rosétjes ’s avonds hielpen je wel indommelen, maar echt stevig slaap je toch niet als je met 20 op één kamer ligt. O ja, vrouwen kunnen ook snurken. Geen stereotyp gedrag hier: geen gekakel, geen geruzie, geen bemoederlijkheid. We zijn op kamp en liefst even géén mama, echtgenote of schoondochter van. Wel de niet-zo-perfecte vrouw. Een zoektocht naar dé echte Miss Universalis. Met zowat alles wat je uitstak, kon je punten scoren. Spontaan afwassen, tafel dekken of de aperitief klaar zetten (en opdrinken). Had die kampleiding dit toch goed bedacht, de karweitjes gingen nog nooit zo vlot (en als je niet echt competitief ingesteld was, hoefde je zelfs niets te doen 🙂 ). Daarnaast steeg je ook in de ranking als je anderen kon overtroeven met Engelse taalraadsels, miniatuursjorren, ondelingen uitdagingen zoals balkoppen, klassiek quizzen en estafettes op een doorweekt hindernissen-springkasteel. Geblinddoekt en al, we waren onbevreesd. Je kon ons eigenlijk al van uren ver horen, maar kwestie van niet op te vallen, trokken we verder ten strijde mét cowboyhoed/Cécémel-muts/of ander hoofddeksel aan doorheen Deizelcentrum. Opdrachten zoals wijntjes proeven werden best gesmaakt, we zijn ook niet vies van een beetje schmink, een paar meters breien en het zingen van(al dan niet zelf verzonnen) liedjes met vrouwennamen in.
Ook op culinair vlak kon er gescoord worden. Met een ware bake-off kwamen mierzoete creaties op de tafel, die om 23u ’s avonds dan vooral een streling voor het oog en een ferme blok in de maag waren. Er was nu eenmaal geen gaatje meer vrij na de overheerlijke ter plaatse gemaakte paëlla. Onze grenzen werden verlegd met een initiatie schermen, nadien mochten we eens proeven van de lekkere Irakeese keuken. Een geslaagd kamp sluit je af met een pintje van de scoutsbar, een knuffel van je klein patatje (die je stiekem toch wel gemist hebt) en een ijsje van de crèmekarre. Alleen de ti-ja-ja zijn we vergeten. Niet zo perfect, maar wel zeer voldaan!