Voltijds mama. Een vreemde eend in de bijt. Hoewel in heel veel landen thuisblijven en voor je kinderen zorgen totdat ze naar school gaan, de normaalste zaak van de wereld is, blijft het voor ons Belgen een vreemd concept. Deeltijds of 4/5 werken, daar kijkt men niet van op. Voor bijna 40% van de vrouwen met één kind is dit de ideale combinatie om die werk-familie ratio in balans te houden. Gelukkig kunnen zij en ook vele fulltimers rekenen op enthousiaste oma’s en opa’s om hun petoeterke toch niet iedere dag naar de crèche te moeten sturen. Familie, een groot sociaal netwerk, een gans dorp of was het niet “It takes a village to raise a child”?
Welnu, dat heb ik niet. Jawel, maar wel even 1000 km verderop. Een mooie nieuwe vriendenkring, dat is er ook, maar we zitten met onze even oude baby’s allemaal in hetzelfde schuitje. 24/24u mama. Of ze niet naar de kinderopvang kan gaan? Ja, maar dat was niet het plan en het kost hier ook handenvol geld. Echt eerlijk? Ik heb er ook de behoefte niet aan. Het is voor velen is het misschien onverstaanbaar, maar ik hou van mijn leven zoals het is. Zorgen voor mijn kind, dat zie ik als mijn job. Dat doe ik met heel veel plezier, haal er veel meer voldoening uit dan bij mijn vorige professionele uitdagingen en kan er weldegelijk mijne pap mee koelen. Haar ’s morgens uit bed halen, pas vanaf dat zij zelf wakker wordt. Opzoeken en daarna toepassen van methodes hoe ik haar ontwikkeling kan stimuleren. Elke dag vers eten koken en daarna grote wandelingen maken. Tijd hebben om samen te spelen. Niets hoeven te missen.
Geen tijdsdruk, geen vaste schema’s, geen verplichtingen. Gaan we eens een week of twee op bezoek bij de grootouders in België? Tien dagen mee naar papa’s schip in Brindisi? Last minute een paar daagjes weg? Geen enkel probleem, wij zijn altijd vrij.
Het is een luxe die niet aan iedereen gegund is. Natuurlijk geldt ook hier dat het soms ne keer teveel van het goeie is, overdaad dat toch ook wel een beetje schaadt.
Af en toe een beetje me-time is welkom. Extra hard genieten als je dan eens, al is het maar voor tien minuutjes, alleen én zonder buggy het huis kunt verlaten om naar de winkel te gaan. Een ronde of twee rond het park kan joggen. Of een weekendje weg gaan wandelen met de vriendinnen in Luxemburg.
Even geen “Spelen op de boerderij, is altijd zo leuk”, even geen “je melkje is bijna klaar, wacht wacht, twee secondjes geduld” gevolgd door hysterisch gekrijs, even geen “nee, niet je hand in je mond stoppen terwijl je spaghetti eet en daarna in je ogen wrijven”, even geen tegensparteling trotseren bij het neusje spoelen, even niet altijd continue met twee.