Het is nog maar één keer gebeurd en alhoewel ik me voorgenomen had het nooit meer te laten voorvallen, ben ik er opnieuw in geslaagd om een maand over te slaan. Het klinkt zo banaal, eens een maand geen enkele blog posten, who cares anyway. Hier zijn geen betalende abonnées, of targets die moeten gehaald worden, maar toch nijpt het. Sinds 2,5 jaar functioneer ik zonder deadlines, zonder verplichtingen, zonder verwachtingen. En dat gaat me niet altijd even goed af. Komt het inherent mee met het leven in onze georganiseerde drukke Westerse maatschappij, of ligt het gewoon aan mijn eigen autistische zelve? De nood aan het behalen van een vooropgesteld doel.
Zelfs al wordt het door niemand voorgeschreven en is er ook geen expliciete vraag naar, toch wil ik op zijn minst tegen het eind van iedere maand mijn zegje publiceren. Ik heb geen voltijdse baan, geen professionele carrière en eigenlijk ook geen excuus. Als dan die enige tijdsbesteding die los staat van het dagelijkse Italiaanse mama-leven, er niet van komt, dan begint er een interne sirene te loeien. Herpakt u Gadeyne :-), herbron en tokkel op dat toetsenbord.
Dit alles is eigenlijk maar een projectie van het sluimerende knagende onbehaaglijke gevoel van werkloosheid. Het is frappant dat de situatie waar ik in zit, niet kunnen noch hoeven te werken, zo velen zouden benijden. Maar wees eerlijk, wie wil er zich nu pensioneren op zijn dertigste? Alhoewel ik het dit voorjaar al druk genoeg zal hebben met niet één, maar twee onder de twee (of beter anderhalf jaar), wil ik toch méér. Een professioneel doel, nog niet nader gedefinieerd. Mijn nieuwjaarsresolutie voor 2019.