Mijn uitzicht op dit eigenste moment? Een steile bergwand met dikbesneeuwde naaldbomen, een éénmeterverhoogd sprankelend terras en deze laptop met ernaast een tas kruidenthee, omgeven door een lichtgele januari-zonnestraal. Rust. Toch zolang het dutje duurt.
Met pijn in het hart bevind ik me 1000 meter lager dan de rest van het gezelschap, die nu piste na piste de fantastische verse sneeuw doorploegen. Skiën, mijn ultieme ontspanning. Afgelopen zomer, toen we dit huis boekten als opvolging van de zomerse familievakantie in Oostenrijk, grapten we nog. Een babysitregeling, elk offert een skidag op, haha, tenzij Elise zwanger is, maar ja wat is de kans. Wel 🙂 de week erna was het al prijs. Nog nooit heb ik me zo’n échte Moedre gevoeld: met een zesmaand-dikke buik en een 1-jarige op de arm, in jeans en bergschoenen de skilift op. Drie stappen op de piste en dan een warme hoempapa Salzburgische skihut in für ein alkoholfreies Bier.
Het steekt, ik ben jaloers, dat geef ik toe. Voor het tweede jaar op rij wonen we zó dicht bij de bergen dat het dichtste skigebied op amper anderhalf uur rijden is, en tot twee maal toe zal het skiseizoen aan mijn neus voorbij gegaan zijn. Hé zeg, en nu gedaan met het onnodige zelfbeklag. Het ís natuurlijk de laatste keer en voor geen duizend skivakanties in de wereld zou ik onze tweede dochter in de maak willen ruilen. Deze keer geen hikbuien of op de echo zichtbaar boxersneusje, wel flinke nachtelijke gym en verlegen handjes voor het gezicht. Met welk karaktertje we deze keer zullen te maken hebben? Heel erg benieuwd!
Dat je maar gezond bent en goe eet & slaapt zoals je zus. ’t Is al dat we vragen. O ja, en blijf nog maar een beetje in mama’s buik, je hoeft jouw zus niet in snelheid te willen overtreffen. Nog 103 dagen. Hup, en het wordt beantwoord met een flinke linkse, recht in mijn blaas.
Straks nog eens een toertje met de buggy door de sneeuw, wat tot mijn verbazing ook onder topsport gecategoriseerd mag worden en een poging tot het creëren van een sneeuwBumba. Nu de antibioticakuur en het aërosollen gedaan zijn, zoveel mogelijk profiteren van de zuurstofrijke berglucht. Na een week met z’n twee opgesloten te zijn in ons Milanees appartement, doet de natuur en het gezelschap me herleven. Over het algemeen kan ik het gerust goed aan, het van maandag tot vrijdag single parent zijn, met de werken die in Albanië volop bezig zijn. Zeker sinds Alixe 3-4 dagen per week naar de Italiaanse crèche gaat (zij had het nodig, en mijn zwangere studerende zelve ook), maar als dat dan plots door ziekte een no go is, dan is het wel even op de tanden bijten. Rusten? Niet meer heffen? Naar je lichaam luisteren? Hahaha, mooie tekstboek adviezen, maar toch eventjes niet haalbaar.
“Mamaaa, mamaaa, mamaaa!”door de babyfoon. Dutje gedaan, klaar om naar buiten te gaan.