Wel… die nieuwjaarsresolutie dus he.
Bij het aanbreken van de lente ontsproten reeds paarse paasklokjes en Lombardse groene asperges, maar die ambitieuze professionele voornemens bleven tot nu toe in de donkere diepte begraven. Ooit zullen ze wel het daglicht zien, echter nu toch nog even niet. Na het eerste winteroffensief, gebombardeerd, geattaqueerd en volledig verslagen door crèche-virussen. Na de laatste steeds zwaarder wordende loodjes van gravidanza numero due. Misschien zelfs na de hectische periode van twee Bruggevrouwtjes onder twee. Double trouble, dat kan ik nu al voorspellen.
Uitstel maar geen afstel. Anders kan ik de cursus, die er welgeteld twee maanden over gedaan heeft om hier te geraken, beter nu al in de vuilnisbak kieperen. Het zou ten eerste een verspilling zijn van een voor papier bestemd boompje, doodzonde in tijden van menige klimaatbetogingen. Ten tweede ben ik ook écht geïnteresseerd in wat er neergepend staat, al ontbreekt het me nu vooral de energie om dit zeer overtuigend te doen klinken.
Het leesvoer dat me momenteel – op zes weken van de eindmeet – het meeste boeit, zijn informatieve teksten over “i posizioni per partorire”, “partoanalgesia” en “l’allattamento al seno”. Kwestie van deze keer wél te kunnen meeklappen in het verloskwartier over wat er aan het gebeuren is o.a. ‘daar beneden’. Een voorbereid vrouw is er twee of drie waard, nietwaar?
Of baby 2.0 nu vroeger of onverwachts arriveert, we zijn er klaar voor. Vluchttas check, einde-zwangerschapsboekje check (in het hoogtechnologische Italië is dit nog steeds een handgeschreven dossiertje), 101 uitgewerkte scenario’s voor spoedopvang voor Alixe check.
Mijn grootste stress? Niet de perscontracties, die gepaard gaan met rugopenbrekende pijn. Ook niet het risico op uitscheuren, ongewenst verlies van lichaamssecreten of een eindeloze intensieve arbeid (wat vind ik dit woord toch goed gekozen).
Neen, wat mij uit mijn slaap houdt, is wat er zal gebeuren met onze affectieve 14-maander als de bevalling plots begint. Stijn bevindt zich sinds begin dit jaar bijna continu in Albanië, de Milanese vriendinnen hebben met hun eigen peuters zelf hun handen vol en alhoewel we geen klachten hebben over onze kleine kadee, is het niet zo dat ze zelf al haar plan kan trekken ;-).
Gelukkig lopen de werken aan de overkant van de Adriatische zee op zijn einde en vliegen B-faster than fast familieleden bijna ieder weekend over, zodat de aftelkalender maar weinig dagen telt waarop ik Alixe zou moeten meenemen tot op de bevallingstafel. Dat zou pas een spannend verhaal geweest zijn om aan de kleinkinderen te vertellen.
Nog 44 dagen (+ tien dagen overtijd?) mijn onverdeelde aandacht voor mijn nummer één, mijn lieve Pixiebeer. Daarna eens zien hoe we die schoon evenredig kunnen verdelen.