Mama is moe.
Understatement of the year.
Met mijn twee kadees onder de twee ben ik heel erg gelukkig, intens verliefd, maar ook wel ratteversleten, compleet pompaf. Toen menig ervaren mama’s zeiden dat het met momenten best wel pittig zou zijn, dacht ik: “Kom moar up, ik ben heus niet de enige die er niet veel tijd tussen laat, dus zó druk zal het wel niet zijn”.
Na twaalf weken ervaring moet ik constateren dat ik het toch een ietsiepietsie beetje onderschat heb. Mijn baby en peuter hebben de vervelende neiging om exáct op hetzelfde moment lichamelijke liefde aan te vragen. Van de ene is de eis al wat levensnoodzakelijker dan van de andere, toch probeer ik én de moedermelk én de knuffels tegelijk uit te delen. Niet zo evident en al helemaal geen schoon zicht.
Picture this: na een dik half uur sleuren met een dubbele kinderwagen plof ik me neer op één van de Ikea kinderstoeltjes. Niet comfortabel in de zetel, nee, want dan heb ik gegarandeerd prijs met een klauterende peuter met grote valcapaciteiten. Superstijlvol het niet-voor-borstvoeding-bedoelde kleedje helemaal omhoog. Tieten bloot, en hap, eraan hangend de gulzige mond van een zwetende baby (’t is hier 35 graden, god has no mercy). Direct gevolgd door een duwende kont van die kleine peuter, want ja, net dán wil ze bij jou op de schoot kruipen om te knuffelen. Instinctieve jaloezie. En dan maar hopen dat het kleine stoeltje het niet begeeft!
Borstvoeding is altijd beschikbaar, goedkoop en de beste deal voor moeder & kind. Toch heb ik er de afgelopen week, sneller dan gepland, de brui aan gegeven. Mama was op. Een enorm schuldgevoel als gevolg, maar meteen ook een baby die slechts vijf keer per dag drinkt & doorslaapt. Een peuter die plots veel interactiever is met haar zus. Een energiepeil dat blijft stijgen en zelfvertrouwen dat zachtjes aan omhoog gekrikt wordt. Happy mommy, happy baby, nietwaar?