Dag één van de quarantaine overleefd. De kindjes en ik zaten al twee weken thuis wegens geen crèche, maar we leefden alsof het weekend was. Naar het park gaan, afspreken met vrienden, winkelen, aperitiefje nemen, en dit alles zonder het gevoel te hebben dat er écht iets veranderd was. Afgelopen weekend werd dan – gelukkig pas de avond nadat ik nog een dagje kindvrij gaan skiën was – beslist dat het Noorden van het land in lockdown moest. Op zijn minst tot 3 april. Gisterenavond kwam het bericht dat men in gans Italië moet thuisblijven, letterlijk zoveel als mogelijk ín het huis blijven. Zes weken lang stopzetten van het normale gangetje, leven alsof we zelf door het virus geveld zijn (wat wij, en de meeste gezonde jonge mensen, dus helemaal niet zijn). We doen het voor de nonni’s. Ook omdat hier de intensieve zorgen units vol liggen, en om te vermijden dat het scenario zich herhaalt in het Zuiden, waar de gezondheidszorg een pak minder goed is . Politieke druk, paniekvoetbal, ten einde raad. We ondergaan het, maar plezant is anders. Zes weken lang enkel bij de mama. Of dat goed zal zijn voor hun sociale ontwikkeling (en mijn mentale gezondheid) is dan maar de vraag.
Of de kindjes en ik vandaag nog naar de speeltuin kunnen, dat gaan we zo meteen eens uittesten. Lees: de meeste Italianen hebben, in tegenstelling tot de Belgen, geen terras of tuin. Als wij buiten willen, zijn we verplicht om op stap te gaan. Ze kunnen ons maar terug huiswaarts sturen. Een beetje gezonde buitenlucht kan toch écht geen kwaad?!