Berichten over ziekenhuizen die geen enkele capaciteit meer hebben om nieuwe kritieke patiënten op te vangen, over pediaters die geen consulaties meer mogen doen, over artsen die moeten beslissen wie ze in leven houden en wie ze moeten laten sterven. De onzekerheid over of er nog toegang zou zijn tot (levensnoodzakelijke) zorg in Lombardije, was voor ons de laatste druppel. We moesten weg uit Milaan, nu het nog kon.
Op 12 maart namen de meisjes en ik in allerijl één van de laatste vluchten vanuit Milaan naar Brussel. Een verlaten Milano Malpensa luchthaven, een zo goed als leeg vliegtuig en een superakelige sfeer. Terwijl het in Italië plots doordrong dat de crisis echt menens was, leek België nog wat in de ontkenningsfase te zitten. Toen we arriveerden in Brussels Airport ging alles z’n normale gangetje, er werden geen vragen gesteld, zelfs onze lichaamstemperatuur werd niet gemeten. Ongelooflijk, wetende dat we uit het “Europese Wuhan” kwamen…  Via heel wat gelobby konden we dan toch bekomen dat we getest werden of we al dan niet corona-positief waren. Gelukkig kwam het verlossende nieuws al na een paar uren, we brachten geen vuil beestje met ons mee. Haaa, weer even op adem komen. Het normale leven… of toch even, want heel snel werd ook in België een lockdown “light version” geïntroduceerd. Nu, bij oma en opa konden we tenminste nog naar hartenlust buiten in de tuin vertoeven, met de buggy naar de lokale winkels stappen en wandelingen maken in Ardooie Veld. Voor de meisjes was dit gewoon een superlange plezante vakantie bij de grootouders, voor hen was er geen vuiltje aan de lucht. Oke, dat ze op afstand moest blijven van andere mensen zorgde er wel voor dat tijdens het wandelen “Aisje beetje bang” was van de passerende medemens, maar daar zette ze zich snel weer over. Het was vooral spijtig dat ze nu eens zó lang in België waren en niet naar hartenlust met Fons en Fiene konden spelen of zich laten vertroetelen door moetje en Baloe. Gelukkig waren ze met hun één en twee jaar nog te jong om ten volle te beseffen waar ze waren en wat ze allemaal hadden kunnen doen als het een normale situatie zou geweest zijn. Neen, gewoon de hele dag ravotten en dan de dag afsluiten met een videogesprek met hun papa. Voor het werk moest hij in Milaan blijven, letterlijk opgesloten in ons kot, want in Italië mocht je enkel buiten komen om boodschappen te doen en was zelfs wandelen of buiten sporten verboden. Gelukkig had hij ons appartement voor zich alleen, kon hij work-outs doen in de garage en was er iedere avond een solidariteits-dj-set van overbuur Francesco, waardoor hij toch niet té eenzaam was :-). Eerlijk gezegd? Misschien was het maar best dat we daar niet met vier als sardientjes in een blik zaten :-). Wie weet hoe dat zou afgelopen zijn ;-).
Op zich was het een zalige rustige periode, met gedeelde zorg in het moedernest, aperitiefjes en om de dag tien kilometer lopen in de Hoogleedse heuvels. Toch was er de constante stress over hoelang deze situatie ging duren en of we ooit wel terug thuis zouden geraken. Toen we vertrokken, gingen we er immers van uit om zeker ten allerlaatste met Pasen terug in Milaan te zijn. Niet dus. Of toch zeker tegen Maximes eerste verjaardag. Ook niet. Na een mislukte poging om op 4 mei het vliegtuig te nemen (gepakt en gezakt in Brussels Airport staan en dan weer te moeten afdruipen is niét plezant), was voor ons de maat vol. In Italië was de situatie stukken beter, de lockdown was opgeheven en we gingen geen dag meer langer wachten. Stijn sprong in de auto en 36 uur later stonden we zonder enige obstakels terug met vier op onze Piazza in Milaan. Het voelde nog nooit zo goed aan om terug thuis te zijn, hallo echtgenoot, hallo eigen bed en hallo kleerkast :-).
Na acht weken is het plots bijna zomer, de restricties worden stilletjes aan teruggeschroefd en de stad begint opnieuw te leven. Ondertussen zijn we ook al helemaal gewend aan het nieuwe normaal van de verplichte mondmaskers (in Lombardije moet je die steeds dragen wanneer je het huis verlaat – behalve tijdens het joggen), mogen we terug vrienden opzoeken en gaan schommelen in de parken. Nu enkel hopen dat de meisjes na nog eens drie maanden 24/24u bij mij te zijn (want crèches/scholen zullen zes maand dicht geweest zijn) in september weer zonder problemen het moedernest willen verlaten.