Nog drie weken tot aan Kerst, ik kan het bijna niet geloven. De tijd is voorbij gevlogen. Raar maar waar, al vier maanden in het boerengat van de Emiraten en ons nog geen dag verveeld. Er valt hier geen hol te beleven, maar doordat het iedere dag blue sky & sunshine is, kan je gemakkelijk je dagen vullen met je vakantiemodus-pet op. Jup, krijg ik daar wat jaloerse blikken als ik zeg dat ik bijna iedere dag baantjes trek in een openlucht zwembad ;-).
Door deze tropische setting is het wel moeilijk om in de kerstsfeer te komen. Jingle bells en Santa Claus die met zijn horde rendieren door het sneeuwlandschap glijdt, past niet echt dit plaatje en het Westers karakter strookt al zeker niet met de Islamitische cultuur. Oké, je vindt wel decoratie en fake kerstbomen in de Carrefour, maar het leeft hier niet.
Wat ook complexer was dan gedacht, was het introduceren van Sinterklaas. In België worden de kinderen ermee rond de oren geslagen, Dag Sinterklaas op tv, knutselwerkjes op school en niet te vergeten de talrijke boekskes waarin ze eindelijk eens mogen knippen om hun brief voor de Sint op te maken. Wij moesten de meisjes quasi verplichten om Sinterklaas liedjes te bekijken op YouTube, zodat ze toch enig idee zouden hebben vanwaar dat speelgoed daar plots op een ochtend voor hun neus stond. Na een week van indoctrinatie verwart Alixe hem tenminste al niet meer met “die kleine kabouter die vastzit in de schoorsteen” (vorig jaar leerde ze in Milaan – waar Sinterklaas ook al niet te bespeuren viel – het kerstliedje “when Santa got stuck up the chimney” tvd.). Ondanks dat we geen plannen hebben om ons in het korte terug in België te settelen, vinden we het wel belangrijk dat ze kennis maken met de folklore en het erfgoed van ons thuisland. Ons, waarmee ik Stijn en mezelf bedoel.
Op zo’n momenten besef je dat je kinderen eigenlijk geen Belgische of Vlaamse identiteit hebben. Ze zijn er niet geboren, hebben er nooit echt gewoond en gaan er niet naar school. Voor hen is België de plaats waar de familie woont, waar ze soms eens op vakantie gaan, zachte boterhammen met preparé kunnen eten en veel binnen spelen omdat het vaak regent :-).
Nog een geluk dat wij geen mixed couple zijn, of anders zouden ze waarschijnlijk ook de Nederlandse taal niet machtig zijn. We merken wel dat er zowel grammaticaal als vocabulair vaak verengelsing optreedt, ook zelfs soms bij onszelf. Steeds vaker betrap ik mezelf erop het Engelse woord te gebruiken en moeite te hebben om op de Nederlandse vertaling te komen. Alixe is gelukkig terug afgestapt van het gebruik van Mummy-Daddy, maar voegt wel te pas en te onpas een Engels woord toe in het midden van een zin. “Mama, waar zijn mijn goggles”, “Maxime is naughty”, “Ik ga eerst een beetje drawen = tekenen/ counten = tellen”. Maxime zit nog volop in het voor het eerst aanleren van woorden en maakt er een boeltje van. Een duckytje, een chicoletta (ja, de kip van Paw Patrol is volgens haar het woord voor kip) of “ik ben de winner”.
Wij proberen consistent te blijven en enkel Nederlands te spreken (wat wel niet evident is als alle voorleesboekjes in het Engels zijn en je moet lezen & vertalen tegelijkertijd). Mettertijd zal hun tweetaligheid zeker z’n vruchten afwerpen, nu is het vooral vaak eens gniffelen en afwegen wanneer te verbeteren of gewoon een oogje dicht te knijpen.