Mijn dag, en eigenlijk vooral nacht, telde nog nooit zoveel wakkere uren. Ochtendmens zijnde, en absoluut geen nachtraaf, was het even wennen aan die kleine nachtelijke escapades van de slaapkamer naar de verzorgingstafel, gevolgd door de zetel vergezeld van borstvoedingskussen en een groot glas water tegen die onophoudelijke dorst van zowel mezelf als die mini-me, op wiens vraag (of liever gekrijs) we er in de eerste plaats aan begonnen. ’t Leven zoals het is, mom-life.
Ondanks het chronisch slaaptekort ben ik al tien weken helemaal in mijn nopjes. Ik durf zelfs te zeggen dat het me goed afgaat, het mama-zijn. Maar best ook, want het is niet zo dat je het pakketje terug kunt sturen. Het werd nu eenmaal afgeleverd zonder 14 dagen bedenktijd of de mogelijkheid tot gratis retourneren. Al moet ik wel toegeven dat ik op voorhand niet alle kleine lettertjes gelezen had.

“Ik zal iedere dag een ander stukje van de wereld gaan verkennen, mét buggy, weer of geen weer!”
Welnu, als het regent of sneeuwt, ga je echt niet naar buiten tjoolen. Als is het maar om geen scheve blikken te krijgen wegens onverantwoord ouderschap. Je hebt ook meer dan twee handen nodig om én de kinderwagen te besturen én de paraplu vast te houden én je vuist op te steken naar die zoveelste Italiaanse racepiloot, die het niet nodig vindt om te vertragen als hij voorbij scheurt. Als het dan toch zonnebrillenweer is, zorgen de Milanese hoge borduren, kasseistenen straten en voetpaden met fout geparkeerde auto’s er voor dat je amper aan de voorgeschreven norm van 10 000 stappen geraakt. Zodoende wordt het stukje wereld dan maar gereduceerd tot centrum Milaan en mede wegens het gebrek aan liften in de metrostations (dus ook niet rolstoelvriendelijk!) dan ook slechts tot een perimeter die niet verder reikt dan de binnenste ‘Area C’ ring. Het pluspunt is wel dat je jouw eigen buurt op je duimpje begint te kennen. De straten van en rond Piazza Erculea hebben geen geheimen meer voor mij. Dag groepje consultants van private banking Fideuram die elke dag om 11u hun espresso nuttigen, terwijl ze een halve sloef sigaretten door de longen jagen. Dag zwarte jongeman die op de hoek van het plein batterijen & aanstekers verkoopt en om 12u zijn boeltje op de openbare vuilnisbak achterlaat omdat ie gratis mag lunchen in de City bar. Ik moet daar trouwens altijd één euro minder betalen sinds ik eens zat te snotteren aan tafel ten gevolge van menig slapeloze nachten, en vooral ook omdat ze Alixe zo ‘bellissima’ vinden. Een waar toevluchtsoord voor sociale gevallen. Dag nog steeds onbekende overburen die 24/24u tv kijken, geen echte voorkeur hebben voor een bepaald genre en recentelijk hebben moeten downsizen qua beeldbuis. Allé, van gi-gantisch naar nog eigenlijk altijd supergroot, want je kan meekijken van aan de andere kant van het plein, zelfs zonder bril.

“Oh neen hoor, ik word geen zo’n moeder die al-tijd bezig is met het mama-zijn!”
Hahaha, ja. Wat had ik gedacht?!
Handpalm plat tegen het voorhoofd slaan en eens goed met de ogen rollen.
Een echtgenoot die minstens 12u per dag werkt en geen sociaal netwerk, afgezien van een Peruviaanse poetsvrouw 3u/week en 3 mede-verse-mama’s. “Ik” staat tegenwoordig altijd voor “ons”. Het mama-zijn kán ik gewoon niet uitschakelen. Er zit niets anders op dan dat hummeltje overal mee te nemen, naar de supermarkt, op restaurant en zelfs tot in de fitness. Het wordt een echt tjolekind :-), maar in ’t volk is ze op haar braafst. Ze zal duidelijk geen huismus zijn. Zij en ik, onlosmakelijk verbonden, zeker omdat ik mijn carrière van broedmachine heb ingewisseld voor die van melkleverancier. Behalve dan die ene dag. Schoonouders op bezoek en haar achtergelaten bij een diepvries vol melk. Één dag even gewoon Elise & Stijn. Skipistes van Pianni di Bobbio afglijden, lekker Spritzen drinken en onbezonnen pumpen&dumpen <3.