Een verlengd weekend en thuisblijven. Geen strak plan. Meestal resulteert dat in denken over wat ik allemaal zou kunnen doen en uiteindelijk vier dagen later niks noemenswaardigs gedaan te hebben. Wat aanmodderen met de wekelijkse kuis. Een Netflix marathon lopen. Een extra bezoek aan de fitness. Of de winkelstraat afschuimen zonder effectief iets te kopen. Want ja, daar slaag ik nu eens altijd in. Allemaal dus niet echt wauw. Dan kan ik beter de brug niet maken. Gaan werken in Brussel zou zelfs spannender kunnen zijn. Zeker in deze tijden. Ook geen strak plan. Het zou een ander verhaal zijn, mocht Stijn niet in Hong Kong verblijven, of de vrienden niet massaal op reis vertrokken zijn.

Andere plannen. Niet thuisblijven. Ik ga gewoon lekker vier dagen op reis. Mama Winny ook. Zij heeft chance, want zij mag mee. Patje en zijn nieuwe hernia werd helaas platte rust voorgeschreven. Daarom een klassieke moeder-dochter reis. Quality time. Misschien wel de laatste keer. Naar Gérardmer. Onze bestemming in de Vogezen, in la douce France, waar het altijd beter weer is dan thuis. Behalve dit weekend dan. Maar geen probleem. Alleen al die trolley vullen met veel te veel outfits zodat je de rits bijna niet dicht krijgt, zorgt al voor een instant-vakantiegevoel. Hotel met spa, joepie. Hup, die bikini in de valise. En de Vogezen, dat zijn bergen. Dus ook die lelijke bergbottines. Ooooh helaas, ze stonden ooit in ons tuinhuis, maar dan plots niet meer. Verdacht. Zouden ze gestolen zijn? Dan zou ik toch eerder voor Stijns veiligheidsschoenen of schippersbotten gaan. Dat is pas degelijk schoeisel. Of voor de gereedschapskist of het duwerke. Want ja, wij maaien ons gras op eigen kracht. En ja, dat is het slechtste idee ooit. Maar goed, mijn Nikes worden toch al als loop-, fitness- en tennisschoenen gebruikt. Je zal er ook wel een berg mee opgeraken. En de Vogezen zijn tenslotte de Alpen niet.

Na twee dagen klimmen in het gebergte rondom de meren van Gérardmer en Longuemer herzie ik mijn mening. Ja, we bevinden ons in een skigebied. Neen, dat wist ik niet. Prachtig landschap, mooie aangeduide routes die makkelijk te volgen zijn met een stafkaart. Maar soms (chance voor de skiers) heel stijle hellingen. Gelukkig heeft mijn mama de fysiek van een dertiger. Aucun problème. Met vers biobrood met rozijnen en vijgen, mm en van die donker gebakken korsten, een stuk Tomme van geitenkaas en droge worstjes, in het zonnetje picknicken aan het meer. Even de camings met, uiteraard, de massale aanwezigheid van onze bovenburen wegdenken. Een idyllisch plaatje. En dan kwam het onweer, bliksem en hagel zorgde ervoor dat we in snel tempo terug in het hotel waren. Hotel de la Jamagne is een echte aanrader. Super onthaal, proper en gerieflijk, lekker eten en een mooie spa. Op de hete dag van aankomst bood het zwembad ons verkoeling, na het losbreken van de hel de dag erop diende de sauna als stoveke. Dag twee idem dito. Het hemeldek wijzigt zo snel, even knipperen en het is plots een ander seizoen. De dagen afsluiten in L’hors du temps perdu. Met aperitief. En een goeie fles wijn. En een dessert. Omdat we het verdienen.

Dat het met klimmen en afdalen was, dat zullen we geweten hebben. Nooit gedacht dat je spierpijn kunt hebben aan de rondingen van je derrière. Of dat daar überhaupt spieren zitten. Krak en spok zoveel dat het maar wil, deze quality time nemen ze ons niet meer af.