Full-time consultant, beheerder van je eigen agenda en financieel onafhankelijk. Klinkt goed, nietwaar? Inderdaad, en toch ruilde ik deze zekerheden in voor een nieuwe onbekende rol als “expat partner” of “trailing spouse”. Blitscarrière als vrouw-van. Even twijfelen om de LinkedIn status aan te passen. Anno 2016 niet evident om dit zonder schaamte bekend te maken. But I did it anyway :-). Omdat ik enkel op die manier een nieuw hoofdstuk kan schrijven. De feiten op tafel leggen en er dan constructief mee verder gaan. Expat wife. Nu dat nog concreet gaan invullen. Volgens de clichés?

 Nee, er is geen nanny, noch een maid. Die eerste hebben we om een overduidelijke reden niet nodig. Die tweede heb ik eens laten proefdraaien. Na twee uur beseft dat alles wat je zelf doet, beter is. En met minder strepen op de ruiten. Zal wel mijn eigen kuisvrouw spelen. Zelfs al werken ze hier voor 200 meticais per halve dag, een luttele 2,5 euro. De dagen vullen met pilates, aperitiefjes en tennispartijtjes? Nee, voor pilates helaas niet lenig genoeg, fitnessen doe ik wel. Aperitiefjes zijn voor in de congé. Je spendeert wel veel meer tijd aan inkopen doen. Te voet of met de txopela plus een extra uur om etiketten te vertalen en kwaliteitsvolle producten te zoeken. Geen tennispartijtjes, maar wel dagelijks contact zoeken met andere expat partners. Om om het even wat samen te ondernemen. Je hebt hier geen familie of vertrouwde vriendenkring. Hier gaat het niet automatisch. Als je niet actief investeert, zit je moederziel alleen. Niet klagen, op dit project heb ik beginnersgeluk met de First Wives, twee supervrouwen-van-collega’s, die bovendien zelfs in hetzelfde gebouw wonen. Vrijdagse lunchen met hen zijn heilig.

Er even rekening mee houden dat de bestemming en duurtijd steeds onbekend en variabel zijn. Lukt dat dan om iets professioneels of carrièregericht te ondernemen? Ik neem mezelf voor om op iedere nieuwe locatie drie opdrachten te vervullen. Want stilstaan is achteruitgaan.

Onderhoud je blog, verdiep je in online communicatie. Mijn valise. Hoort eigenlijk niet onder de categorie “professioneel”, maar neemt wel een flinke hap uit mijn tijdsbestek. Ik neem mijn uitlaatklep best au sérieux. Een tekst typen, dat kan ik. Helaas stopt het daarbij. Nog een raadsel vol widgets en plugins om te ontcijferen.

Leer iets bij, liefst in een lokale school. Een haalbare kaart. Hier spreken ze Portugees, dus waarom niet old-school taalles volgen? Dagelijks een vaste afspraak. Onderdompeling in de lokale cultuur. Nieuwe mensen leren kennen. Pluspunten voor het gratis facts checken. Wist je dat Chinezen weldegelijk LapaLiga in plaats van rapariga zeggen? Of dat Afrikaanse vrouwen extensions zetten omdat ze simpelweg geen lang haar kunnen hebben. No kidding! Iedere dag weer een nieuwe verwondering. En een hele smeet grammatica.

Doe praktische ervaring op, al dan niet via vrijwilligerswerk. Ik heb geen zittend gat en geraak snel verveeld als er niets om handen is. Opportuniteiten zoeken. Via een lead van een klasgenoot richting het onderwijs geduwd. Mijn C.V. naar het Engels vertaald en naar de internationale lagere school gestapt. Of ze geen extra leerkrachten kunnen gebruiken? Spreek ik Engels? Ervaring met lesgeven aan volwassenen? In de scouts gezeten? De mix blijkt voldoende te zijn voor een groen licht. Nog even de administratieve rompslomp afwachten. Als dat Afrikaans tempo wat opgedreven wordt, mag je mij vanaf volgende week Mrs. Elise noemen. Drie op drie. Missie geslaagd. Beginnersgeluk?